მაგრამ, შეხედე, სად დამდგარა ძველი დიდება.

ვინ ააშენა იმ სიმაღლეს? რა პოეტობა

შესძლებს გადმოსცეს იმა დღეთა გაბედითება?

ახლა ვიღაცა გულმოდგინედ იქ გზას აკეთებს,

გამოქვაბული ქალაქები რომ ისევ ნახოს.

ქვევით კი, ქალი ახალგაზრდა, როგორც ნაკვეთებს,

შავით მოსილი, მწუხარებით მიჰყვება ახოს.

ჩვენ გავიარეთ შიო მღვიმის ვრცელი ბაქანი,

მტკვარზე შორიდან დავინახეთ, მიდის ტივები,

და ისევ მთები... მეჩეთია ეს თუ საკანი?

თუ მოგონებათ დაკარგული ნეგატივები?

ასულა კორდი, როგორც ქუდი რუსთაველისა,

მე შევაჩვიე კიდეც თვალი აქაურობას,

მატარებელში თვალს რომ ხუჭავ, გრძნობა ველისა,

ასე გგონია, თითქო ისმენ ზღვის ხმაურობას.